Tasha

Mijn allerliefste kleine baby. Het is nu al bijna een jaar geleden dat ik je moet missen, toen we die verschrikkelijke uitslag kregen van leverkanker. Je hebt nog enkele maandjes kunnen genieten samen met ons en je grote en kleine zus. Ik heb je altijd gezegd: als je tijd is gekomen en je niet meer kan, laat het me weten. Dus kwam de dag dat je niet meer uit je mandje wou komen en dat was allesbehalve van jouw gewoonte. Toen heb ik de hartverscheurende keuze gemaakt. Dat ik liever mezelf zou pijn en verdriet aandoen en jou hiervan te besparen. Wat sloeg de twijfel me om het hart toen we in de wachtkamer zaten. Deed ik er wel goed aan? Was het niet te vroeg? Wie ben ik om te beslissen over jouw leventje te beëindigen? Maar de dierenarts zei dat het een goede keuze was, je lichaam was op. Ik zal nooit vergeten hoe je in slaap viel in mijn armen en je laatste adem liet. Ik was je kwijt. Een pijn en verdriet dat mijn hart vulde. Maar nu weet ik dat ik de juiste beslissing heb genomen en troost me bij de gedachte dat ik je van verdere en ergere pijn bespaard heb. Dat je je leven hebt kunnen beëindigen net op dezelfde manier als ik Je heb gehaald: in mijn armen. Ik hou va. Je mijn kleine baby en mis je nog elke dag. Je blijft voor altijd in mijn hart. Bedankt voor al die mooie jaren dat we jouw liefde hebben mogen krijgen. Ooit zien we mekaar weer ❤️