Spookje

Liefste Spookje, Op een mooie lentedag ben jij op deze wereld gekomen, jouw mama had ons tuinhuisje gekozen om jullie veilig te laten geboren worden... 1 katertje, je stoere broer Bolleke, en 2 poezen, je zusje Juffra'ke en jij...de kleinste...mijn Spookje...met grote nieuwsgierige ogen begon je onze tuin te verkennen, en toen jullie ongeveer 4 weken oud waren, was er geen houden meer aan...jullie moesten de tuin verkennen! Het was direct grote liefde, ik had hiervoor nooit katjes gehad, maar jullie hadden direct mijn hart gestolen. Zelfs Basilleke, onze hond, werd jullie dikke vriend, en toen jouw mammie na ongeveer 4 maanden jullie zorg aan mij toevertrouwde, en terug naar huis ging, beloofde ik haar en mezelf jullie goed te verzorgen. Jullie zijn wilde katjes, en tegen de tijd dat mammie weg was, kreeg ik jullie met geen stokken in huis. Maar jullie kwamen wel altijd onmiddellijk als ik in de tuin stond te fluiten. Op een dag kon ik jou in mijn armen nemen, en alle dagen die volgden, zat jij 's avonds op mijn schoot, kleine meid...je broertje had ook heel graag een aai, maar zoals een echte kat, kwam hij alleen als hij er zin in had. Je zusje was anders...ze is eens een paar daagjes weggebleven, en ik zou alles geven om te kunnen weten wat er toen die dagen met haar gebeurt zijn, want sindsdien is ze doodsbang....zelfs nu, na bijna een jaar, kan ik ze nog steeds met moeite aanraken...jullie kenden geen agressie, nooit hebben jullie ook maar één keer naar me gekrabt, zelfs niet geblazen, ook je zus niet, ze is gewoon van iets heel bang geworden, ik denk een nare ervaring met een mens. Langzaam maak ik vorderingen, overlaatst kwam ze zelfs even binnen, en langs mijn benen aanwrijven. Dat komt nog wel goed, het is soms alleen heel moeilijk om veel geduld te blijven oefenen. Soms lijkt het wel alsof ik alleen maar goed ben om jullie te voederen, de ene dag zijn jullie lief, de andere dag zie ik jullie amper. Dat doet pijn, maar zolang ik ook maar 1x per dag zie dat alles ok is, ben ik al blij. Mensen zeiden me om jullie binnen te pakken, en jullie op te sluiten...want er worden zoveel katten vergiftigd of doodgereden. Maar ik wou niets doen dat jullie ongelukkig zouden maken, en had besloten dat alleen als jullie dat wilden, ik jullie natuurlijk binnen zou nemen. Spookje kon uren op mijn schoot zitten spinnen, en genieten maar ze wou op gegeven moment toch altijd terug buiten. Ik snapte het eerst niet, wie wil er nu in de kou gaan zitten, donker, alleen?? Maar daar zijn jullie katten voor, jullie weten helaas niet beter. Jullie thuis is buiten, en ik kan alleen maar alle dagen hopen dat er niets ergs gebeurt. Het geeft me een onprettig gevoel, maar moet ik jullie ongelukkig maken, alleen omdat ik dan gerust zou kunnen zijn? Moest ik jullie opsluiten dan zou ik geen mama meer zijn, en ik wil nooit dat jullie me niet graag meer zouden zien. En dus zit ik alle dagen ongerust naar buiten te kijken, en laat ik altijd een diepe zucht van opluchting als ik jullie zie. Je was zoveel kleiner dan je broer en zus, en zoveel levenslust...je was gelukkig, je had liefde, vrijheid, altijd een vol maagje... En toen...er komt amper een auto bij ons in de straat...maar jij moest met momenten nog steeds naar je mammie zoeken, die aan de overkant van de straat ergens zat...nog geen 2 meter moest je oversteken...en toch...je bent amper 7 maanden oud mogen worden...verdomme!!! Voor onze ogen, voor onze deur, werd je doodgereden...ik had je amper een 20 minuten geleden na eindeloos gezeur aan de deur terug buiten gelaten.. Je was op slag dood...ik heb vreselijk veel verdriet om je...zo oneerlijk, je was zo gelukkig...had ik jou moeten opsluiten? Was het mijn schuld, om jou je vrijheid te gunnen? Ik wou je het beste geven van 2 werelden, de jouwe, en de mijne. Ik voelde me enorm schuldig, maar iedereen zei me dat ik alleen maar wou doen wat het beste was voor jullie. Ik heb zoveel verdriet om je, dat ik zelfs een fobie gekregen heb, ik moet constant kijken naar de straat nu, en als ik je broer of zus zie, dan wordt ik ongelooflijk nerveus, en roep ik ze terug in de achtertuin, waar het veilig is. Ik probeer nu alle dagen om je broer een tijdje binnen te houden, maar je zus is een ander paar mouwen, die krijg ik amper binnen. Ze zijn ook altijd nog samen, dus ik kan ze moeilijk uit elkaar halen. Als Bolleke binnen zit, dan zie ik vaak je zusje aan het raam zitten kijken....haar ogen zeggen me laat me binnen maar als ik de deur open doe, blijft ze gewoon buiten staan. Soms maak ik me boos, want waarom vertrouwt ze me nog steeds niet, na al die tijd? Ze ziet toch dat je broer en jij het goed hadden bij me? We hebben je begraven in de tuin, je broertje, Bolleke, heeft dagen naar je gezocht, getreurd. Ik liet hem ruiken aan een plekje bloed van je dat nog op straat lag, en toen wist hij het ook...ik zorg nog voor ze, Spookje...voor je broer en zusje. Ik hoop alle dagen dat ze niet hetzelfde lot moeten ondergaan zoals het jouwe...want hoe zielig de mensen me ook vinden als ik het zeg, ik zou gek worden, jullie zijn alles wat ik heb, meer moet ik niet hebben, ik laat jullie niet afnemen van me. Slaapwel Spookje....ik mis je, je leven was veel te kort, maar ik ben zeker dat ik je een gelukkig leven gaf, en dat je in dat korte leventje geen dag ongelukkig bent geweest. dankje, voor al die mooie momenten samen...Je zal nooit vergeten worden, je leeft voor een stukje voort in je broer en je zusje, waar ik ook als de beste voor zal zorgen. Alle dagen kijk ik naar je grafje, ik moet gelukkig al niet zo vaak meer huilen, mijn nachtmerries, de beelden van jou, liggend op straat zijn ook aan het minderen....ach spookje, ik vraag me vaak af waarom maar daar heb ik je niet mee terug....hopelijk mis jij mij ook een beetje, en zien we elkaar ooit nogeens terug, lieve kleine meid... '