Spikey

Mijn liefste poezemanneke, Ik wil je bedanken, bedanken voor de vier jaar die je in mijn leven bent geweest, de vier jaren die veel langer hadden moeten duren... Helaas, zondagmorgen vond ik je koude lijfje in de greppel, je lag er zo vredig, zo mooi en lief zoals ik je altijd heb gekend... Ik kan alleen maar hopen dat je niet geleden hebt... Waar je nu ook mag zijn (negen levens he), weet dat je hier voor altijd een plaatsje in mijn hart hebt... De leegte die je achterlaat is onbeschrijfbaar, ik mis je miauwtjes als ik tegen je sprak, je gespin en je kopjes die je gaf, je spikes in mijn been, je warme lijfje tegen mij... Liefste poezeman, je was er één uit de duizend, waarom ben je toch de straat overgestoken?? Ik had nog zoveel langer van onze fijne tijden willen genieten.. Vanaf de dag dat ik je uit het asiel haalde tot die noodlottige nacht ben je altijd mijn absolute nr 1 geweest... Zelfs de hondjes hadden respect voor je... We missen je hier heel hard, het afscheid doet zoveel meer pijn dan dat ik ooit had kunnen denken... Het ga je goed, liefste Spikey... Ooit zullen we weer samen zijn, tot dan blijf je in mijn hart en gedachten leven... Vaarwel... Je baasjes Ilse, Jeroen en hondenvriendjes Arka en Charly xxx