Snoop - nonkel Lambic

Ik was meer een hondenmens, maar toen Snoopy bij ons in huis kwam (we hadden wat last van muisjes in huis), moest ik echt wel mijn mening herzien! De hond werd meer mijn man zijn buddy, en Snoopy was mijn baby'tje geworden. Een echte knuffel die altijd klaarstond om op mijn schouder of mijn schoot te springen. We hebben vier jaar van elkaar mogen genieten, veel te kort ! Toen er later twee poesjes bijkwamen, Suske en Whiske, werd Snoopy gedoopt tot nonkel Lambic , hij kon zo gek doen met die twee kleine poesjes. Zaterdagavond had nonkel Lambic geen zin om binnen te komen, hij wou nog een toertje doen, we zijn een paar keer opgestaan die nacht om hem binnen te laten, maar hij was niet te speuren. Tot we zondagmorgen heel vroeg opstonden, daar lag hij, aan de achterdeur... Net alsof hij lag te slapen, er liep alleen een klein beetje bloed uit zijn mondje... Nu loop ik zo verloren, heb me maandag zelfs ziek gemeld op het werk. Ik mis hem omdat hij me 's morgens niet meer wekt, hij mijn melk niet meer pikt die ik op mijn cornflakes doe, hij me niet meer uitzwaait aan het venster als ik naar het werk ga en 's avonds geen knuffel meer heb op mijn schoot. Snoopy / nonkel Lambic, je zal altijd een plaatsje in mijn hart behouden. Liefs, Cindy