Max

'Aan onze lieve Max, Op 20 maart 2007 terwijl de magnolia in volle bloei stond en de lucht zwanger was van de komende lente ben je van ons heengegaan.We moesten de beslissing nemen om je te laten gaan maar waren er zeker nog niet klaar voor.Er blijven nog wat foto's en herinneringen maar ook pijn om het verlies die regelmatig de kop komt opsteken.Jij was een enorme steun toen mijn moeder gestorven was.Je bracht terug vreugde in mijn leven.Je hebt toen de droegenis een beetje weggenomen. Ik zie u daar nog staan in het asiel toen we een hondje gingen kiezen,met uw pootjes aan de tralies alsof je wou zeggen, kies mij nu maar, ik zal en lieve hond zijn,we waren meteen verkocht en konden uw lieve ogen niet weerstaan.Je voelde je meteen thuis bij ons,toen volgde er een heel fijne tijd. 14,5 jaar later hebben we afscheid moeten nemen.Iedereen zegt dat we er goed aan gedaan hebben om u te doen inslapen.Uw baasje en ik beseffen dat wel maar van binnen doet het zo pijn. Dierenvrienden weten wat het betekend om zo een ingrijpende gebeurtenis te moeten nemen.Een levens wezen zijn leven moeten afnemen is keihard. Uw baasje en ik missen u heel erg,je was altijd bij ons.Vooral de laatste weken was je niet graag allen,je wou altijd bij ons zijn alsof je voelde dat je tijd bijna gekomen was. Lieve Max, je blijft voor altijd in ons hart.Onze enige troost is dat je nu geen pijn meer hebt.Je hebt nu rust. Slaap zacht lieverd, Uw baasjes Etienne, Thea