Marnix

Van toen hij nog een klein petotje was kwam hij al bij ons wonen... Altijd speels en nieuwsgierig. Hij kon je aankijken met van die vragende zwarte schoteltjes van ogen. Als hij iets nodig had was hij altijd stil, gewoon flink wachten om binnen of buiten te mogen, of wachten op het baasje om hem wat smul te geven. Vandaag is hij er niet meer... Een auto heeft hem geraakt en hij heeft het niet overleefd... geen stoere kater meer om mee te spelen... geen kleine vriend meer om eens goed vast te pakken... Ik zal nooit vergeten hoe hij mij z'n 'mama' kon noemen... Marnixje, zal je nooit vergeten... x