Laika

Ons lieve honden kind, ons lieve vriendinnetje Je was 13 jaar lang, het middel punt, van ons gezinnetje. We zagen je lijden, en konden het niet meer zien Moesten we je toch maar helpen misschien? Je trouwe, alles begrijpende oogjes, keken ons aan Toen wisten we, dat we je moesten laten gaan! We hopen, dat we je voor nog méér pijn hebben gespaard En je voor zinloos lijden hebben bewaard? We hebben je, in onze, en jou tuin, met eigen handen begraven Oh wat deed het pijn, je kleine lijfje naar je grafje te dragen! Je lag daar op wit crêpe papier, en een bedje van hooi Het leek heel sereen en eigenlijk ook héél mooi Je lag ook zo vredig, het was net alsof je sliep Maar onze harten huilden en schreeuwden, en riep Dit willen en kunnen we niet, nooit van ze leven Maar we mà³ésten, jij had immers ook à¡l jou liefde gegeven! Nu is het koud en stil om ons heen. 't plekje waar je altijd lag, ligt Michoutje nu, alleen. We lopen niet meer naar de kast, om naar de honden koekjes te graaien Jij ligt niet meer op je rug, om je buikie te laten aaien Je gaat niet meer mooi zitten, zoals alleen jij dat kon Waar je, telkens weer, ieders hart mee won! We lopen nu een paar keer per dag, langs je grafje, en dat doet héél erg véél pijn Maar op deze manier, zijn we toch gelukkig, te weten, dat je altijd bij ons zult zijn! '