Jos

Lieve Jos,
Je was altijd al een zorgenkatje, eerst je allergie, dan je eosinofiel granuloom en daarna je schildklier-problemen.
Maar telkens vocht je, werd je dik tegen je zin meegenomen naar de dierenarts, lekker in de watten gelegd en elke keer opnieuw kwam je er weer bovenop en had je weer volop plezier in het leven.
Tot januari, toen liep het fout. Je wou nog wel eten, maar meer dan wat likken aan je voer lukte je niet.
Opnieuw naar de dierenarts – want het zou wel een tandje zijn of zo... – en toen kwam het harde nieuws dat insloeg als een bom: je had een tumor onder je tong. Niet meer te opereren.
We konden alleen nog proberen met cortisonen je nog een mooie tijd te geven, zodat wij je lekker konden verwennen en afscheid van je nemen.

Snurkertje, Knorretje, kwijlertje, kletsmajoor, knapperd, charmeur, altijd-aanwezig-knulletje, kroelkont, wollebol, hartenbreker, ladies man...
De knapste, liefste en zachtste kerel van de hele buurt, baas van de hele bende hier en toch hoefde je nooit te grommen om duidelijk te maken dat er met jou niet gespot werd.
BFF van mijn dochter, waar zij was, was jij ook en omgekeerd.
Nooit meer je verhalen op de keukentafel als we aan het afwassen zijn, nooit meer zo hard spinnen dat je hele lijfje ervan trilt, nooit meer je schattige geluidjes als je ligt te slapen, nooit meer op schoot – als een echte prins, mèt kussentje, pootjes lekker op het décolleté... – nooit meer die schattige blik op je snoet als je pas wakker wordt, nooit meer je 'hallo, waar was je de hele tijd?' als we thuis komen...

Ik hoop zo ontzettend hard dat er een dierenhemel is, waar je nu terug kan ronddartelen en klimmen en springen zoals je vroeger deed, toen alles nog goed was. Waar je weer de trotse knappe kater bent, met je volle kraag, je prachtige pluimstaart, je fluffy vacht wapperend in de wind.
Waar je vrij bent van al die kleine kwaaltjes waar je al zolang maar al te vaak naar onze zin last van had, waar je weer volop zonder moeite kan eten en waar ook je zusje Satine is – zodat jullie elkaar opnieuw de duvel kunnen aan doen, net als vroeger...

Je laten gaan doet zo ontzettend veel pijn. Ook al wisten we dat dit het beste voor je was en wilden we je verder ongemak en eventuele pijn besparen; loslaten is zo verdomd moeilijk.
We zijn ontzettend dankbaar voor de meer dan 13 prachtige jaren die je ons gegeven hebt, maar de leegte die je achterlaat is immens, ons verdriet overrompelend scherp.
We hopen dat je het goed hebt nu, waar je ook bent...

Dàg, lieve, liefste, allerliefste Jos
Till we meet again.