GARFIELD

Op 8 januari 2004 is onze poes Garfield gestorven. We hadden het geluk hem 15 jaar en 2 maanden in ons midden gehad te hebben. Hij was een echte Garfield : voor kaas en spaghetti was hij altijd te vinden. Waar hij ook zat en wanneer hij niet te vinden was, hoefde je maar : Kaasje, kaasje !! te roepen en binnen de 15 seconden stond hij naast je. Hij was verzot op gemalen kaas. Hij verstond me zonder woorden. Hij had genoeg aan mijn gezichtsmimiek en kon liplezen als de beste. Op de foto leek nog niets aan de hand te zijn en toch is deze foto genomen midden oktober. Begin december kreeg Garfield het moeilijk met ademen dus wij naar de dokter. Verdict : longoedeem. 't Was effe slikken toen de dr. zie dat het max. een paar maanden zou duren. Het was verschrikkelijk hem te moeten afstaan nog geen 6 weken na die datum. Hij is gestorven in mijn armen..... Ik mis hem nog elke dag, zijn geur en ronkende geluidjes. Overal hebben we foto's van hem. Verdriet wordt minder intens maar daarom niet minder pijnlijk. Dag lieve Garfield, dag lieve rostie. Dikke knuffel en warme zoen van mama.