Figaro

Lieve schat, 11 jaar geleden kwam jij in ons leven, een lief, zacht bolletje wol. 11 jaren waarin jij ons héél véél hebt gegeven. Je Liefde, je trouw, je vriendschap, je warmte, je was het zonnetje in ons huis. Nu ben ik je vrouwtje en je baasje intens verdrietig en radeloos. Hoe moeten wij nu verder zonder jou ??? Hoe moeten wij gaan slapen in een kamer gevuld met leegte. Geen ochtend spelletjes meer, geen stokje verstoppertje aan zee, geen lieve natte snoet bij het binnenkomen, nooit meer je hoofdje zien met die speciale blik als ik zei “toer doen” of “dodo doen”, en nog zoveel meer…………… Vandaag las ik, lieve schat, een verhaal over de “regenboog-brug” daar waar alle dieren samenkomen die heel véél voor iemand hebben betekend. Daar ben jij nu ook, dat weet ik. Daar kan je nu terug rennen en spelen met alle andere hondjes en met onze Zappa. Daar ben je nu terug gezond en wel. En zoals in dit verhaal, zal je op een dag, stoppen met rennen als je één van ons beiden ziet afkomen. Hopelijk, ben ik je vrouwtje de eerste, want ik popel van ongeduld om terug je natte lieve snoet te voelen, om je te omhelzen, om je terug te kunnen zeggen hoeveel ik van je hou, lieve jonge, grote vent, vriend, lieve schat. Daar bestaat géén tijd, voor jou niet en dat is voor je vrouwtje een grote geruststelling, wij daarentegen moeten geduldig wachten en proberen verder te leven met onze pijn. Tot dan Figarootje, lieve schat, dan gaan wij samen over de Regenboog-brug. Dan blijft er een eeuwigheid van liefde. Jouw vrouwtje