Doortje

Doortje,

Je bent bij ons gekomen toen je nog een piepklein kuikentje was. Getuige de eerste foto hiernaast. Het was 10 juli 2019, ik weet het nog heel goed.

Je hebt enkele weken in de garage rondgelopen tot je groot genoeg was om bij Daisy te gaan in het park. Je was snel het vriendinnetje van Daisy en hebben samen een tweetal mooie jaren beleefd. Toen is Daisy gestorven en bleef je alleen over. Maar je verwerkte dat op jouw manier en dat ging goed, heel goed zelfs.

Je was een tam eendje, kwam altijd vrolijk aangelopen toen we kwamen met restjes van groenten of toen we 's morgens je traditionele portie zelfgebakken brood kwamen brengen. Monique bracht het jou tijdens de week, ik in het weekend.

Je was altijd blij en opgewekt toen je ons zag of hoorde. We moesten 's morgens maar de sleutel van de achterdeur beroeren of je had het gehoord, ondanks het feit dat het park een 40-tal meter verder was. En je liet het meteen merken door jouw gekwaak.

Je was altijd bij de pinken. Restjes van tomaten was jouw lievelingskost, je was er verzot op. Je wist dat het een dagelijks ritueel was toen Monique je de overschot van groentjes kwam brengen rond 11 uur. Je stond er bijna op.

Iedere avond toen ik thuis kwam van mijn werk had je me al gehoord, soms nog voor ik het hekken had geopend. En je was iedere keer dolblij toen ik je een nieuwe portie granen voederde. Vooral de zonnebloempitten waren jouw favorieten.

Ieder weekend, de zaterdag morgen, ververste ik jouw klein zwembadje met vers water. Het eerste wat je altijd deed was een deugddoend badje nemen en je grondig wassen. Maar na een 10-tal minuten was jouw badje alweer vervuild door het "spitten" in de aarde die je meteen weer deed.

Ook moest je gestreeld worden toen we het park binnenkwamen, zo tam was je. Je liep ons na, waar we ook gingen. Echt, een geweldige meid was je.

Tot op de fatale nacht van zondag 25 juni op maandag 26 juni 2023... Toen ik de maandag vertrok naar mijn werk had ik er geen acht op gegeven dat je niet kwaakte. Dat gebeurde immers nog, al was dat zelden. Meestal was dat jouw manier om "goeiedag" te zeggen tegen ons.

Toen ik op het werk kwam belde Monique me om te zeggen dat ze heel slecht nieuws had: je was aangevallen en gedood door een - naar alle waarschijnlijkheid - marter. Dat was vreselijk om horen en mijn wereld zakte in elkaar…

Toen ik 's avonds thuis kwam, zag ik de realiteit echt onder ogen: je lag daar roerloos voor me, zelfs je hoofdje was er niet meer. Meegenomen door het roofdier.

Met heel veel pijn in het hart heb ik je moeten begraven naast Daisy en Daffie. Veel en veel te vroeg ben je gestorven… Op 10 juli aanstaande zou het precies 4 jaar geleden zijn dat je bij ons was. Je was kerngezond en heel fit, tam, slim, amper 4 jaar... Kortom, je bracht heel wat leven in de brouwerij.

Nu is het doodse stilte in het bos als ik thuis kom. Ik hoor je gekwaak niet meer, ook niet 's ochtends als ik vertrek naar het werk. Het park is leeg, vol stille getuigenissen van jouw aanwezigheid. Maar je bent er niet meer, je bent op een brutale en wrede manier uit ons leven weggerukt. En dat doet ons enorm veel pijn, bijna letterlijk.

Wist ik veel dat het de laatste keer zou zijn die bewuste zondagavond 25 juni 2023 dat ik je opnieuw je traditionele portie graantjes gaf, je opnieuw streelde, je opnieuw toesprak, je opnieuw hoorde kwaken… Allemaal voor de laatste keer.

Mochten we de tijd kunnen terugdraaien, we zouden het zeker doen. Het doet pijn in het hart als we voorbij dat lege park komen die telkenmale zovele herinneringen naar boven brengt, waar je zovele uren hebt verbleven, putjes gegraven, wormpjes gezocht, je park proper onderhield (er stond geen grassprietje), restjes groenten hebt gegeten en zoveel meer dingen hebt gedaan.

We kunnen nog uren doorgaan maar dat zal je jammer genoeg niet meer terugbrengen. Je bent voor altijd uit ons aardse leven, maar je zal nooit uit ons hart en onze gedachten zijn. Daarvoor was je veel te lief, tam en aanhankelijk.

Het ga je goed ginder ergens en we kunnen alleen maar hopen dat je niet te erg hebt geleden op dat gruwelijke en fatale moment...

Jouw dankbare baasjes,
Monique en Geert