Courage

ik was nog klein maar toen ik je zag voelde ik me klein ik vond je leuk en nam je mee naar huis we maakten plezier en algauw voelde jij je thuis we deden alles samen en waren aan elkaar gehecht maar dat ik van je houden kon kwam echt niet in me op jaren nadien werd je ziek we moesten kiezen verlossen we haar van de pijn en laten we haar gaan? of gaan we egoà¯stisch zijn en haar voor eeuwig laten voortbestaan? we wouden dat we dat konden maar je leed was groot en ik ging op de loop even nadien lag je hier in de zetel je gunde me die laatste blik,je laatste zucht die zo geruststellend was dat je uit je lijden verlost werd, zovele jaren later worstel ik met een groot schuldgevoel waarom moest jij dit krijgen en niet ik? weet je wat ik bedoel? ik mis je zoveelniet te doen nu zit ik hier met je allerbeste maat hij is verloren en mist je ontzettend veel waarom moest je gaan? waarom kon je niet voor eeuwig blijven voortbestaan? courage,rust zacht, je bent nu bij je mama