Carato

Lieve Carato,
op je 11 maanden werd je in het asiel gedumpt. Toen je baasje en ik je zagen, waren we direct verkocht. Een stoere beer maar toch zo'n lieve jongen. Na een paar weken voelde je je al goed thuis bij ons, maar al snel merkten we dat andere honden niet je beste vrienden waren. Er moet in je jonge leven iets gebeurd zijn, waardoor je het hiermee moeilijk had. Je baasje en ik hebben kosten noch moeite gespaard om je meer te socialiseren en daar waren we na bijna 3 jaar stilaan geraakt. En toen, op een dinsdag in maart, wou je niet meer eten en zonderde je af. We begrepen dat er iets mis was, na bloedafname, werd er een erge vorm van bloedarmoede vastgesteld... een bloedtransfusie en een nachtje in de dierenkliniek, mocht niet baten. op zondagochtend heb je ons stilletjes verlaten, ik vergeef het mezelf nooit dat je dit alleen hebt moeten doorstaan. Je blijft mijn eerste speciale beer en je hebt een ereplaatsje in mijn hart voor altijd.