Ayka

Onze lieve Ayka verliet ons twee weken nadat we de verschrikkelijke diagnose kanker te horen kregen. Het waren de ergste weken uit mijn leven. Elke dag gebruikte je al je kracht om ons toch nog liefde en plezier te schenken. Een laatste keer meerijden in de auto, niet wetende dat het je laatste keer zou zijn, maar je was zo als altijd heel enthousiast. Een laatste stukje meewandelen in het bos tot je zelf aangaf niet meer te kunnen en terugkeerde naar ons huis. Je was mijn eerste hond, je bent dat nog steeds. Na maanden zagen kregen mijn zus en ik eindelijk te horen dat we een hond mochten. Toen we toekwamen bij de fokker en jij onze aandacht trok, was iedereen op slag verliefd. Die verliefdheid is nooit meer weggegaan. Je was en blijft onze trouwste vriendin. Een lach en een traan, maar altijd vergezeld door jou aan onze zijde. Helaas kon jij maar een deel uitmaken van mijn leven. Van mij 13e tot mijn 23e levensjaar heb ik het voorrecht gehad om thuis te komen met een lieve lik, wachtend aan onze voordeur. Al een tijdje kom ik thuis en sta jij er niet meer. Dat besef dat jij er niet meer bent kom dan steeds binnen als een donderslag bij een heldere hemel. Tot het laatste moment kwam je kwispelend bij ons staan om ons te laten weten dat je buitenwou. Ineens zakte je in elkaar en wisten we dat het tijd was om jou te laten gaan. Thuis in onze armen ben jij gestorven. Thuis zal jij altijd blijven. Lieve Ayka, vergeten doen we je nooit.