Angel

M'n lieve Angeltje.
Na 18 maanden in de hel te hebben geleefd als legbatterijkippetje, probeerde ik je hier bij mij nog te bewijzen dat de hemel ook bestond.
Ik hoop dat ik daar goed ben in geslaagd.
Je was meteen mijn zorgkippetje van zodra ik je ging afhalen in Ninove op 24/04/2016.
De vogeldierenarts is hier dikwijls geweest voor jou en telkens kwam je er terug door om toch nog even van het leven te kunnen genieten zoals het hoort te zijn voor een kippetje.
Op 4 september 2017 zag ik meteen dat er iets echt goed fout zat.
Je was blind en met je unieke toeter geluidje wou je naar me toe komen, maar je vond de weg niet en kwam toen op mijn stem af.
De vogeldierenarts is hier dan geweest, gaf antibiotica in je bekje en mocht het na 7 dagen niet beter zijn, zou je blind blijven.
Maar ik vertrouwde het niet omdat je je eten niet vond en ook je drinken niet.
Die nacht heb ik in de zetel gelegen en geen oog dicht gedaan.
Plots kwam je dan met alle kracht die je nog maar had recht en maakte je je toeter geluidje om me te roepen, te zien of ik nog in je buurt was.
Je hals strekte je zo hoog mogelijk uit om je zo groot mogelijk en zichtbaar te maken en je trok jezelf met alle macht nog recht en stond op.
Toen ik dan tegen je praatte en je aaide in de bench toonde je me duidelijk dat je rustiger werd omdat ik bij je was...
Maar je viel na 1 à 2 seconden al terug neer van zodra je ook maar probeerde recht te staan.
Op 5 september ben ik nog naar een andere vogeldierenarts geweest die je grondig heeft onderzocht en de harde diagnose kwam dat het de ziekte van Marek zou zijn, die begint met blindheid of niet meer op je pootjes te kunnen staan.
Het langere lijden wou ik je besparen, het dwangvoederen en elke dag een spuit antibiotica te moeten geven in je borstbeentje die al zo mager was, deze pijn wou ik je niet meer aan doen omdat je al zoveel had doorgemaakt en er moest een mirakel gebeuren om je er nog door te krijgen zei deze vogeldierenarts.
En dan na de veel te korte tijd van 1 jaar en 5 maanden heb ik dan toch de beslissing moeten nemen om je te laten gaan.
Dat een kippetje zo aanhankelijk kon zijn, zich zou hurken om geaaid te worden en met alles wat ik maar deed zo gelukkig en dankbaar was, deed me ontzettend groot plezier.
Wat een geluk dat ik jou als zo'n lief kippetje heb mogen leren kennen, van je heb mogen houden en voor je heb mogen zorgen en zoveel liefde heb mogen geven.
Ik hoop dat je toch in de tijd dat je bij mij was toch nog eventjes (jammer genoeg veel te kort) hebt kunnen genieten van het echte kippenleven Angeltje.
Elke dag als ik Luckytje en Quickytje goeiemorgen en goeie avond ga zeggen en hen aai, mis ik je... je grappige, unieke toeter geluidje... je dankbaarheid...
Ik heb je laten cremeren en als ik het moeilijk heb neem ik het steentje in mijn hand die van het begin tot het einde bij je heeft gelegen tijdens de crematie en dat geeft me dan ergens het gevoel dat ik je met alle respect heb behandeld, zoals je ook echt verdiende.
M'n lieve Angeltje, je zal altijd mijn engeltje blijven.
Dikke zoen en liefs, Christine Blanckaert.